بستن قرارداد شرایطی لازم دارد که برخی از آن ها اونقدر مهم هستن که بهشون می گیم شرایط اساسی تحقق قرارداد و منظور از آن: شرایطی است که اگه هنگام انعقاد قرارداد وجود نداشته باشه اون قرارداد صحیح نیست و آثار قانونی هم نخواهد داشت، قانون گذار این شرایط را تحت عنوان شرایط صحت معاملات در ماده 190 قانون مدنی بیان کرده است.
ماده 190 قانون مدنی:
برای صحت هر معامله شرایط ذیل اساسی است:
قصد طرفین و رضای آنها
اهلیت طرفین
معلوم و معین بودن مورد معامله
مشروعیت جهت معامله
منظور از قصد و رضای طرفین قرارداد چیست؟
رضا یک حالت درونی است به این معنی که فرد اشتیاق بر انجام عملی دارد و قصد صورت بیرونی رضا محسوب می شود که به واسطه عملی خارجی ( انعقاد قرارداد) خودش رو نشون میده بنابراین:قصد و رضا یعنی اینکه هر دو طرف برای انعقاد قرارداد رضایت درونی داشته باشن و با اراده خودشون اقدام به این امر نمایند و ملزم به رعایت موضوع قرارداد بشن.
منظور از اهلیت چیست؟
اهلیت به این معناست که طرف قرارداد عاقل، بالغ و رشید باشه و البته ممنوع المعامله نیز نباشد.
عاقل: یعنی کسی که قدرت تشخیص مسائل را دارد. عقل در مقابل جنون ( دیوانگی) است.
بالغ: یعنی کسی که به سن بلوغ رسیده باشد. سن بلوغ در دختران نه سال تمام قمری و در پسران 15 سال تمام قمری است.
رشید: یعنی کسی که قدرت تشخیص مسایل مالی را دارد. به کسی که رشید نباشه سفیه گفته می شود.
منظور از معلوم و معین بودن مورد معامله چیست؟
مورد معامله همان موضوع قرارداد است یعنی مال یا عملی که طرفین متعهد به تسلیم یا انجام آن می شوند. برای اینکه قرارداد ما به طور صحیح تحقق پیدا کنه باید موضوعی معلوم و مشخص داشته باشه. به عبارتی مورد معامله نباید مجهول ( مقابل معلوم) و یا مبهم ( مقابل مشخص) باشد.
منظور از جهت معامله چیست؟
جهت معامله در حقیقت همان هدفی است که ما از انعقاد قرارداد داریم، برای اینکه قرارداد ما صحیح واقع شود باید این هدف مشروع و قانونی باشه در غیر اینصورت قرارداد ما باطل خواهد بود.